Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną – badacze średniowiecza nie uznają pojęcia miecz jednosieczny odnoszącego się do zakrzywionych mieczy – miecz prosty może być tylko obosieczny – jednosieczne są kord, tasak i szabla – i otwartą rękojeścią. W zależności od rodzaju, miecz trzymany był jedną ręką lub dwoma rękami. Do mieczy jednosiecznych zalicza się też japońską broń sieczną typu katana, z zakrzywioną jednosieczną głownią. Polska nazwa miecz jest zapożyczeniem wywodzącym się z języka gockiego od słowa meki co oznaczało broń obosieczną. Wczesnośredniowieczny miecz jest kontynuacją w prostej linii rzymskiej spathy w którą uzbrojona była zaciężna konnica germańska złożona z najemników zwanych spathari. W Polsce pierwsze miecze tego typu pojawiają się w IX wieku i mają związek z aktywnością skandynawskich wikingów, są to głównie egzemplarze typu B do R według typologii Petersena, produkowane w ośrodkach nadreńskich i datowane na IX i X wiek.