Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, polska kawaleria używała szabli różnych wzorów po byłych zaborcach oraz wzorów francuskich. Kilka polskich wytwórni podjęło się wówczas produkcji szabel np.Fabryka Borowskiego, Fabryka „Perkun”, lecz nie była to produkcja na dużą skalę. W 1934 roku Instytut Techniczny Uzbrojenia w Warszawie opracował nowy wzór szabli bojowej dla polskiej kawalerii, którego produkcję powierzono Hucie Ludwików w Kielcach. Model ten oznaczono jako szabla wzór 34. Od rozpoczęcia produkcji w 1936 do wybuchu II wojny w 1939, wyprodukowano około 40 tysięcy tych szabel w czterech seriach, po 9999 egzemplarzy, o bardzo dobrych własnościach bojowych i dużej wytrzymałości. Miały one zamkniętą rękojeść, czyli długość głowni od ostrza pióra, do nasady – 82 cm. Aby szabla wz. 1934 zakwalifikowana została do odbioru musiała:
– przebić sztychem blachę grubości 2 mm przez spuszczenie głowni z wysokości 2 metrów;
– pięciokrotnie przeciąć pręt stalowy o średnicy 5 mm na podkładzie ołowianym bez uszkodzenia ostrza;
– przejść próbę uderzenia grzbietem i płazem głowni w obły pień twardego drewna bez pęknięć okładziny i uszkodzenia głowni;
– głownia oparta na drewnie i poddana ręcznemu naciskowi kilkakrotnie i obustronnie (strzałka ugięcia 150 mm w każdą stronę) nie mogła się odkształcić;
– pochwa płasko ułożona na dwóch podkładkach (przy szyjce i ostrodze), obciążona ciężarem 120 kg, nie mogła wykazać odkształceń ani pęknięć;
Szabla ta została zaprojektowana tylko jako szabla kawaleryjska i była ostatnią polską szablą bojową.
1 lipca 1938 Wojsko Polskie posiadało 39 564 takich szabel.
Powyższy opis źródłowy, nasza szabla spełnia wszystkie podane parametry.